ΑΕΛίστας...μεγάλη υπόθεση. Κουβαλά το όνομα μιας ένδοξης ομάδας του παρελθόντος και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην την αφήσει να σκουριάσει. Κουβαλά όμως και το βαρύ όνομα των προκατόχων του, όνομα βαρύ κι ασήκωτο. Βλέπετε δεν ήταν ότι κι ότι να λεγόσουν ΑΕΛίστας μερικές δεκαετίες πίσω στο χρόνο. Ήταν μια λέξη που από μόνη της περιείχε σεβασμό (θέλοντας ή μη) και φόβο...πολύ φόβο.
Τα πέτρινα χρόνια για την ΑΕΛ καλά κρατούν μέχρι τις μέρες μας μιας και ο σύγχρονος ΑΕΛίστας δεν έχει και πολλά να υπερηφανεύεται για την ομάδα του. Ναι είναι καλό το παρελθόν και πάνω απ’όλα ένδοξο όμως ο σημερινός ΑΕΛίστας δεν αρκείται από αυτό και μόνο. Επιζητά φυσικά την χαρά του πολυπόθητου και μέγιστου, δηλαδή την κατάκτηση ενός εγχώριου τίτλου. Πράμα δύσκολο όπως και να το κάνουμε.
Στο κυπριακό στερέωμα, τρείς (ίσως τέσσερεις) ομάδες έχουν ήδη εδραιωθεί στα ψηλά και μόνο μεγάλες δυνάμεις μπορούν να τους ρίξουν πλέον από εκεί. Δεν είναι εύκολο λοιπόν μια ΑΕΛ ομάδα που πλέον δεν προκαλεί τρόμο να μπορέσει ποτέ (λογικά ομιλούντες) να μπει σφήνα στους “Big 4” όπως λένε και στην Αγγλία.
Πρέπει πρωτίστως να αλλάξουν πολλά δεδομένα εσωτερικά, ώστε κάποια στιγμή να μπορούμε και μεις με αξιώσεις να επιζητήσουμε περισσότερα από αυτά που μας αναλογούν στο πρωτάθλημά μας. Διότι όπως έχουν τα πράγματα μέχρι τώρα είμαστε χιλόμετρα έτη φωτός πίσω. Λίγο ωμά σας τα λέω σήμερα αλλά είναι καλό να βλέπουμε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι και έχουν διαμορφωθεί.
Δεν λέω, γίνεται πολλή δουλειά από τα παιδιά της διοίκησης αλλά ο ΑΕΛίστας πάντα θα απαιτά και θα ζητά περισσότερα. Αυτή η δίψα που μεταφέρει μαζί του εδώ και χρόνια για κατάκτηση ενός τίτλου, θα τον τυφλώνει σε πολλά θέματα. Και αυτό με το πέρας του χρόνου δεν θα έχει θετικές επιπτώσεις. Μου είναι αδύνατο να σκεφτώ ότι παρακαλάμε κόσμο και κοσμάκη να πάει γήπεδο σε ένα ντέρμπυ με τον “αιώνιο” την πρώτη μάλιστα αγωνιστική. Μου είναι αδύνατο να χωνέψω ότι κάναμε μόλις 1500 (αν είναι τόσα) εισητήρια διαρκείας. Γιατί όταν γνωρίζω το εκτόπισμα του κόσμου της ΑΕΛ τότε μένω κόκκαλο.
Η ΑΕΛ χρειάζεται ακόμη πολλές αλλαγές και πολλές πολλές θυσίες για να καταφέρει πρώτα πρώτα να σταθεί στα πόδια της. Κακά τα ψέματα και με τα λάθη των τελευταίων χρόνων, μπορεί να βγήκαμε από τον αναπνευστήρα φίλοι μου αλλά κινούμαστε ακόμη με την βοήθεια αναπηρικού. Το θέμα είναι όταν πρωτοπερπατήσουμε να υπάρχει αυτός ή αυτοί που θα βοηθήσουν ώστε να περπατήσει σωστά η ομάδα από την αρχή.
Διότι ναι, προτιμώ ακόμη 100 χρόνια ποδοσφαιρικής ανομβρίας και να κάνω ομάδα μοντέλο, ανταγωνιστική που αν αποτελεί φόβητρο όχι μόνο μέσα στο Τσίρειο αλλά και στο ΓΣΠ, παρά να πάρω ένα κυπελλάκι και μετά ξανά απ’ την αρχή.
No comments:
Post a Comment