Αυτό μας φώναζαν οι απέναντι πέρσι τέτοιο καιρό χλευάζοντας ένα άρρωστο ουσιαστικό σωματείο, χτυπημένο από πολλά βάναυσα χτυπήματα στην νεότερη του ιστορία. Φέτος όμως, "ο τροχός εγύρισεν" που λέμε και στην κυπριακή διάλεκτο.
Δεν ήταν μόνο η νίκη φίλοι μου, δεν ήταν μόνο οι τρείς βαθμοί, δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ήταν πρεμιέρα. Ήταν κάτι άλλο, κάτι πιο μεγάλο, κάτι το μαγικό. Ήταν αυτό το αίσθημα που νοιώσαμε όλοι όταν κατατροπώναμε τον "μεγάλο" μας αντίπαλο. Και ήρθε και καπάκι το sold out μαζί με την ενυπωσιακή κερκίδα μας να μας στείλει στα ουράνια. Ο γράφων πάντως αρνείται να κατέβει από εκεί ψηλά. Θέλει να μείνει μέχρι και το τέλος του πρωταθλήματος. Κι ας μην πάρουμε το τρόπαιο. Θέλω να βλέπω 11 λέοντες λυσσασμένους στο χόρτο, και χιλιάδες τρελλούς στην κερκίδα να καμαρώνουν και να νοιώθουν περήφανοι γι αυτό που βλέπουν. Έτσι ακριβώς, όπως στο παιχνίδι της πρεμιέρας.
Τώρα ένα είναι το φάρμακο για καλή πορεία φέτος. Η αμνησία. Αν καταφέρουμε να βγάλουμε από το μυαλό μας (όσο μας έμεινε) τον αγώνα αυτό, και να βλέπουμε κάθε παιχνίδι σαν πρεμιέρα τότε θα πάμε καλά με μαθηματική ακρίβεια. Κάθε νέο παιχνίδι δηλαδή, πρέπει να έχουμε σαν σλόγκαν μας το ήδη πολύ πετυχημένο "αρχίζουμε".
